Πάσχα στο εδώ και το τώρα

του Αναστάσιου Θεοφιλογιαννάκου

Ο δυτικός άνθρωπος διέπεται από το πνεύμα της σταυροφορίας. Κυριαρχείται από μια λογική παράκρουση, από μιαν βασανιστική λογική ασθένεια. Φεύγει από το παρόν και το τώρα και ως βάρβαρος τουρίστας σπεύδει να κατακτήσει, να μαγαρίσει άλλους τόπους και χρόνους.

Οι ανθρώπινες σχέσεις που διαπλέκονται από το πνεύμα της δύσης είναι κατ’ ουσίαν μολυβένιες, άτεγκτες, παγερές. Η εγγύτητα των δυτικών ανθρώπων παρουσιάζεται ως ψιλό και απατηλό γράμμα, ως η συνισταμένη της συνταύτισης των ιδεών, της ιδεολογικής και φατριαστικής γειτνίασης ή συμφεροντολογικής σύμπλευσης, αποδεικνύεται τελικά φενάκη, που φρικτά και αιματηρά ανατρέπεται, όταν η χειμαρρώδης ανθρώπινη φύση, η οποία δε μπορεί να κρυφτεί και να συγκρατηθεί επί μακρόν πίσω από κανένα προσωπείο, ξεσπά, ξεχύνεται, αποκαλύπτεται με τον άξεστο τρόπο της, με την πολυπλοκότητά της, με την αντιφατικότητά της, εξεγείρεται  με το θυμώδη ψυχικό δυναμισμό της.

Όσοι όμως

Πασχαλινό μήνυμα του σεβ. Μητροπολίτη Χαλκίδος

Τέκνα μου αγαπητά, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Λαμπαδηφόροι προσήλθαμε αυτή την Άγια Νύκτα, για να γιορτάσουμε και να πανηγυρίσουμε και να διακηρύξουμε ότι «Ανέστη Χριστός εκ νεκρών, λύσας θανάτου τα δεσμά» (τροπάριο Αίνων Βαρέως ήχου). Η Ζωή ενίκησε τον θάνατο!

 

Η Αγία μας Εκκλησία μας καλεί και μας προσφέρει το καινό ποτό, το οποίον δεν πηγάζει από την άγονη πέτρα, αλλ’ αναβλύζει από την πηγή της αφθαρσίας, τον Τάφο του Αναστάντος Χριστού και μας προτρέπει όλους να πιούμε εξ αυτού, για να ζήσουμε αιώνια!

 

Ξεδίψασε κάποτε τον λαό Του τον Ισραήλ, ο Θεός, δια του Μωϋσέως, όταν κεκοπιακώς επορεύετο στην έρημο, με προορισμό την ευλογημένη Γη της Επαγγελίας. Επήγασε τότε ύδωρ εκ πέτρας και ήπιε ο λαός και

Αξιούμεν Ένωσιν…

Τώρα που η Κύπρος έγινε ξανά φτωχή και ο κόσμος, θέλει δεν θέλει, θα αρχίσει να επιστρέφει στα χωριά για να μπορεί να ζήσει, τώρα που η Τουρκία κατέχει τη μισή Κύπρο, η Βρετανία διατηρεί κυρίαρχες Βάσεις και η Γερμανία έχει υποτάξει οικονομικά και την Κύπρο και την Ελλάδα, είναι καιρός να αναθεωρήσετε τις θέσεις σας και να υιοθετήσετε τις δικές μας, για ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Πολλοί πίστεψαν πως το ΕΝΩΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ τέλειωσε οριστικά με το Σύνταγμα της Ζυρίχης. Ανοησίες. Τα εθνικά ζητήματα τελειώνουν μόνον όταν οι λαοί είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ. Είναι πια πασιφανές σε όλους πως ο Ελληνισμός μόνο ενωμένος μπορεί να μας βγάλει από την κρίση. Και για να βγούμε από την κρίση πρέπει ν’ αλλάξουμε μυαλά, ν’ αλλάξουμε αξίες, ν’ αλλάξουμε μοντέλα διαχείρισης της κρίσης. Πρέπει ν’ αλλάξουμε πίστη και, από ηλίθιοι καταναλωτές και λαϊφσταϊλίστες, να επιστρέψουμε στον αγριορωμιό, που ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει, που ξέρει να κάμνει το λλίον πολλύν, που ξέρει να βάλει τον σταυρόν του, που ξέρει τι είναι η ΘΥΣΙΑ και δεν δέχεται τίποτε άλλο παρά την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Το ζήτημα της ΕΝΩΣΗΣ δεν είναι για το μέλλον. Είναι ζήτημα που μπαίνει τώρα, διότι μόνο με αυτό μπορούμε πια, ενωμένοι οι Έλληνες, να δείξουμε τη θέλησή μας να ζήσουμε αλλιώτικα. Τώρα είναι αναγκαίο όσο ποτέ, και μάλιστα και για πρώτη φορά, Λευκωσία και Αθήνα να συντονιστούν – όχι άλλα να κάνουμε εδώ κάτω και άλλα να κάνει η Αθήνα. Μαζί, Λευκωσία, Αθήνα και ο υπόλοιπος Ελληνισμός να συντονιστούμε σ’ ένα ΕΝΙΑΙΟ εθνικοαπελυθερωτικό κίνημα ΕΛΛΗΝΙΚΟ, με ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ιδέες και με ΕΛΛΗΝΙΚΑ συμφέροντα. Να παλέψουμε για την αποτίναξη του ξένου και ντόπιου ζυγού. Όσοι νομίζουν πως το κρατίδιο της Ζυρίχης, ειδικά με Κυπραίους όπως οι σημερινοί, μπορεί να τα βγάλει πέρα με τους πολλαπλούς εχθρούς εδώ, στη σφηκοφωλιά της Ανατολικής Μεσογείου, χωρίς την Ελλάδα και άλλους συμμάχους, που εμείς όμως θα καθορίσουμε, ΕΘΕΛΟΤΥΦΛΟΥΝ ή εξυπηρετούν την τσέπη τους και μόνο.

Εμπρός, λοιπόν, να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα!

Εμπρός, λοιπόν, να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Κύπρο…

Όσοι πιστοί προσέλθετε.

Εφ. ΕΝΩΣΙΣ

ΠΗΓΗ

Τι δεν καταλαβαίνετε; Είναι ο καπιταλισμός ρε ηλίθιοι.

 

Αυτοί οι φραουλί αφορισμοί για τους απλήρωτους εργαζόμενους – μετανάστες της Μανωλάδας μας ανακατεύουν το στομάχι. Όπως κι οι εκστρατείες που μας καλούν να μην τρώμε φράουλες από την Μανωλάδα. Μας επιτρέπουν όμως –τουλάχιστον μέχρι νεωτέρας– να ντυνόμαστε και να τρεφόμαστε από τις πολυεθνικές, που δεν έχουν, ακόμη τουλάχιστον, εισέλθει στα επαναστατικά σκόπευτρα του διαδικτυακού «ανθρωπισμού».

Ο πολιτισμένος κόσμος, ωστόσο, στον οποία υπερηφάνως επιλέξαμε να ανήκουμε, οικοδόμησε την ευμάρειά του με την λεηλασία του τρίτου κόσμου. Αφού τους κλέψαμε τις πρώτες ύλες, αφού εκμεταλλευθήκαμε τις πατρίδες τους, δυσφορούμε επειδή κόπιασαν στα μέρη μας για να λάβουν μερτικό από το υπόδειγμα στο οποίο, θέλοντας και μη, τους εντάξαμε.

Στην πολιτισμένη χώρα μας αυτοί μας χτίζουν τα αυθαίρετα, αυτοί καλλιεργούν την γη μας, αυτοί μεγαλώνουν τα παιδιά μας, αυτοί ξεσκατώνουν τους γέρους μας και στις γυναίκες τους ξεσπαθώνουν οι θεριακλήδες συμπατριώτες μας. Οι υπόλοιποι, προφανώς, και μας περισσεύουν και διαταράσσουν επιπλέον την παντελώς ελευθέρα εργολαβική οικονομία μας, θέλοντας να ζήσουν οι ανόητοι με τον ιδρώτα του προσώπου τους κι όχι με την επιδοτούμενη ή δανειοδίαιτη νεοελλαδική «καπατσοσύνη».

Καλοί μας αναγνώστες «αντισταθείτε»: σήμερα μην φάτε φράουλες από την Μανωλάδα. Προτιμήστε για τα παιδιά σας μπανάνες, παριστάνοντας ότι δεν γνωρίζετε πώς φτάνουν στα απύλωτα αλλά «ευαίσθητα» στόματά σας.

Δυστυχώς επτωχεύσατε!

 

 

Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν. Το μαράζι μου το μεγάλο δεν είναι πως θα ζήσουμε πια πιο φτωχά, ούτε πως πτώχευσε και η εθνική μας ανεξαρτησία, ούτε πως είμαστε πια ένας λαός με πολλαπλούς αφέντες – Τούρκους, Άγγλους, Γερμανούς, Γάλλους, Αμερικανούς και έπεται συνέχεια. Το μεγάλο μου μαράζι είναι πως πτωχεύσαμε ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ, τόσο εδώ όσο και στην επίσημη Ελλάδα. Πρέπει επιτέλους να ομολογήσουμε ότι αυτή η πτωχευμένη Ελλάδα δεν είναι πια Ελλάδα, αλλά Ελάδα με ένα λάμδα, μια ηλίθια αγελάδα που χασκογελάει όταν οι εταίροι της ακρωτηριάζουν τα παιδιά της και το ίδιο της το σώμα. Πρέπει να ομολογήσουμε, επίσης, ότι η Κύπρος άντεξε τα 39 χρόνια κατοχής διότι δεν λύγισε οικονομικά και διατήρησε, κουτσά στραβά, και την ελληνική της παιδεία και τη συλλογική μνήμη της εισβολής και της κατοχής.

 

Η κληρονομιά μιας παλιάς Κύπρου των αγίων και των ηρώων, μιας Κύπρου της Ορθοδοξίας και του ελληνικού τρόπου διαβίωσης, μας έδωσαν αυτή την πνευματική δύναμη για να αντέξουμε, παρά τις πιέσεις του υψηλού βιοτικού επίπεδου και της θεοποίησης του χρήματος. Τώρα το στοίχημα το κέρδισε ο Θεός του χρήματος. Ο δικός μας ταπεινός Θεός ηττήθηκε κατά κράτος. Η πλειοψηφία των Κυπρίων αυτών, των υλικά και πνευματικά πτωχευμένων, κλαίει και οδύρεται για την καταστροφή. Το υπόλοιπο των Ελλήνων της Κύπρου ήδη ψάχνει τρόπους να αντισταθεί στη λαίλαπα και στις ορδές των

Μεγάλες εκπτώσεις και στα βιβλία των εκδόσεων Άγρα!

Περικλής Γιαννόπουλος: 103 χρόνια από την αυτοχειρία του

του Θεόδωρου Παντούλα

Πριν από 100 χρόνια η ελληνική κοινωνία θα ταραζόταν από την προαναγγελθείσα αυτοκτονία ενός επιφανούς Αθηναίου. Ο εκκεντρικός λόγιος Περικλής Γιαννόπουλος,, λευκοντυμένος κι έφιππος θα έμπαινε στην θάλασσα του Σκαραμαγκά και μ’ έναν πυροβολισμό στον κρόταφό του θα έδινε τέλος στην ζωή του. Ήταν μόλις σαράντα ετών. Το προηγουμένο της αυτοχειρίας του διάστημα είχε φροντίσει να αποτεφρώσει κείμενα και φωτογραφίες του. Διασώθηκαν ωστόσο τα λίγα που πρόλαβε να δημοσιεύσει. Ολιγοσέλιδα βιβλιαράκια, ποιήματα, μεταφράσεις, άρθρα σ’ εφημερίδες και περιοδικά της εποχής. «Δια το πλήθος των Ρωμηών ήτο ένας άγνωστος. Δια το άνθος των ημιμαθών ένας περίεργος. Δια μερικούς λογίους χαμάληδες ένας λιβελλογράφος» σημείωνε εγκαίρως ο φίλος του Βλάσης Γαβριηλίδης, που απ’ ότι φαίνεται, ήταν από τους λίγους -μαζί με τον Γρ. Ξενόπουλο- που του αναγνώρισαν αρετές που οι περισσότεροι θα ανακάλυπταν την επομένη του θανάτου του.
Ο Περικλής Γιαννόπουλος

Οι δυο Ελλάδες

του Θεόδωρου Ε. Παντούλα

Μεγάλωσα όπως η μισή Ελλάδα στην Αθήνα, την πόλη της δουλοπαροικίας και των πλουτοκρατών –κατά Παπαδιαμάντη. Οι γονείς μου, όπως οι περισσότεροι, εσωτερικοί πρόσφυγες κι αυτοί. Χάρη σε αυτούς αλλά ερήμην τους έμαθα ότι στον τόπο μας υπάρχουν δυο ασύμπτωτες πραγματικότητες. Μικρός απλώς το υποψιαζόμουν. Μεγαλώνοντας όμως σιγουρεύτηκα ότι υπάρχουν δυο. Την μια την γνωρίζουμε όλοι. Είναι αυτή που μας ταλαιπωρεί με την αγοραία χυδαιότητά της καθημερινά. Είναι αυτή μας φορολογεί για υπηρεσίες που δεν μας παρέχει, που μας ταπεινώνει για εκδουλεύσεις που μας επιβάλει. Είναι η ανέστια πραγματικότητα της αρπαχτής και των κολλητών. Της συμπλεγματικής έπαρσης και της ανυποψίαστης αλλοτρίωσης. Της νεοπλουτικής ένδειας και της αμερημνισίας του «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε». Είναι αυτή η κατ’ εξακολούθηση παραχάραξη που ευτελίζει τις ζωές μας.

Και πλάι σε αυτήν την βέβηλη πραγματικότητα υπάρχει και μια άλλη, λιγότερο ορατή αλλά όχι λιγότερο υπαρκτή. Μια δεύτερη πραγματικότητα που λαθροβιώνει στο περιθώριο της πρώτης. Που, άθελά της, ξεδιπλώνει καημό. Είναι η πραγματικότητα της αξιοπρέπειας και του τίμιου μόχθου. Είναι η πραγματικότητα που βαρυγκωμά τις καθημερινές αλλά θυμιατίζει τα Σαββατόβραδα. Που έχει μιαν ανεξαγόραστη περηφάνια και μια αδιαπραγμάτευτη αξιοπρέπεια. Είναι η πραγματικότητα που επέλεξε να μην συμμετάσχει στο φαγοπότι της μεταπολεμικής «ανάπτυξης». Που δεν έδωσε αντιπαροχή τα γονικά της. Που δεν πετά το ψωμί της και δεν ψωμίζεται καταπίνοντας καλπιές. Είναι η πραγματικότητα που συστέλεται δίχως να δειλιάζει, που δεν μαγαρίστηκε από την καταναλωτική ένδεια, που με ανιδιοτέλεια λιγόλογη συλλαβίζει την εμπιστοσύνη της στην έντιμο πενία της. Είναι η πραγματικότητα που τρώει σε τραπεζομάντηλο και τις Κυριακές γιορτάζει. Είναι η πραγματικότητα που προκοπή θεωρεί την αφειδώλευτη καλοσύνη κι όχι την σπάταλη ευμάρεια. Αυτή η πραγματικότητα που αναρωτάται «τι ψυχή θα παραδώσει», που δεν έχει εξορίσει το ιερό από την ζωή της. Που δεν θεωρεί την ζωή συναλλαγή και τις σχέσεις αλισβερίσι. Είναι η πραγματικότητα που μπορεί ακόμη να πιάνεται σε κύκλιους χορούς. Η πραγματικότητα της ανυστερόβουλης αλληλεγγύης και της συνεσταλμένης γενναιοδωρίας. Αυτή λοιπόν η πραγματικότητα βρίσκεται, εδώ και καιρό, εν διωγμό. Διώκεται από την άλλη πραγματικότητα, αυτήν της τζιπούρας και των ενδιάμεσων, της δανεικής αυτάρκειας και της αυτάρεσκης ευζωίας, της εγωιστικής ατομικότητας και της κάλπικης ευτυχίας. Η δεύτερη πραγματικότητα δέχεται επίθεση από την πρώτη. Δεν είναι κακομοιριά η διάκριση. Ούτε συναισθηματισμός. Οφειλή είναι. Υπάρχουν δυο Ελλάδες. Την πρώτη την σιχτιρίζουμε καθημερινά. Την δεύτερη καθημερινά την νοσταλγούμε. Αλλά αυτό όμως δεν φτάνει. Χρειάζεται κάποτε να εμπιστευθούμε την φανέρωσή της και να ψηλαφήσουμε την δικαιοσύνη της. Το μπορούμε άραγε;

Mε ακρωτηριασμένες ρίζες, ποια επιβίωση;

 

του Χρήστου Γιανναρά

Είναι ρεαλιστικά δυνατό να επιβιώνει φιλοπατρία σήμερα;

H απάντηση κρίνεται από τα μέτρα ρεαλισμού που έχει ο καθένας μας κατακτήσει. Eίναι κατάκτηση ωριμότητας η ελευθερία από ψευδαισθήσεις.

Kάποτε, σε άλλο πολιτισμικό «παράδειγμα» (άλλον «τρόπο» του βίου) η πατρίδα ήταν κάτι απτό, χειροπιαστό: Ένα κομμάτι γης, που το καλλιεργούσε ο άνθρωπος με τον μόχθο και τον ιδρώτα του – χάριζε στη γη την εργώδη φροντίδα του και η γη του αντιχάριζε τα μέσα για την επιβίωσή του. Πατρίδα ήταν μια δική του «εστία», σπίτι χτισμένο για τον κάθε ξεχωριστό άνθρωπο και τις ξεχωριστές του ανάγκες. Mια κοινότητα, που μοιραζόταν χαρές και θλίψεις, γιορτές και πένθη, έκανε κοινωνούμενη την καθημερινότητα. Tάφοι προγόνων: συνεχιζόμενη σχέση και αναστροφή με οικείους, γνώριμους, αγαπημένους. «Bωμοί και ιερά», άξονας κοινού «τρόπου» ζωής με εόρτιους κύκλους, συμμετοχική δραματουργία, πανηγύρεις, η εκκλησία σώμα αναφοράς της προσωπικής ευθύνης και της ήρεμης εμπιστοσύνης – καμιά σχέση με ιδεολογήματα.

Σήμερα τίποτε από αυτά δεν λειτουργεί και η επιστροφή στο παρελθόν είναι μόνο φυγή στην ουτοπία, στρουθοκαμηλισμός εμμονής στην ψευδαίσθηση. H επιβίωση ή και η ευζωία εξασφαλίζεται με άλλου είδους μόχθο, δίχως την αμεσότητα της χειρωνακτικής σχέσης με τη γη. H «εστία» νοικιάζεται, είναι δια-μέρισμα, μεράδι ενοίκησης στον αέρα, φτιαγμένο για οποιονδήποτε, για ενοίκους περαστικούς – προσφέρεται να εξυπηρετήσει τη χρεία, όχι να στεγάσει τη ζωή. Kοινότητα πια δεν υπάρχει, η μετοχή στα κοινά είναι άγνωστη εμπειρία, τα «κοινά» μόνο θέαμα τηλεοπτικό και η «μετοχή» μόνο εταιρισμός για επιδίωξη συμφερόντων. Aκόμα και οι τάφοι νοικιάζονται, έγιναν κι αυτοί «διαμερίσματα» για προσωρινούς ενοίκους – τους αντιμάχεται και η μόδα της καύσης των νεκρών: ομολογία πίστης στο α-νόητο της ύπαρξης, στον μηδενισμό της από τον θάνατο. «Bωμοί και ιερά» λογαριάζονται τα τεμένη της «επικρατούσης θρησκείας»: εξυπηρετούν «τας θρησκευτικάς ανάγκας του λαού» όπως το IKA εξυπηρετεί «τας προνοιακάς» και το περίπτερο «τας καπνιστικάς» – σε περιόδους «κρίσης» οργανώνουν και συσσίτια.

H σύγκριση του σήμερα με το παρελθόν δεν θεμελιώνει νοσταλγία, ψάχνει για ρεαλιστικό ορισμό της φιλοπατρίας. Άλλοτε η πατρίδα ήταν

Εχθρός μας ο κακός εαυτός μας

του Θεόδωρου Παντούλα

Δεν χρειάζεται να προηγηθεί του εξανδραποδισμού μας καμιά εμπόλεμη σύρραξη. Η νέα Τάξη, μετά την πολιτιστική και πολιτική μας αυτοπαράδοση, προχωρεί στην ξεκάθαρη υποτέλεια του κράτους μας. Οι στρατοί κατοχής, εδώ και καιρό άλλωστε, έχουν αντικατασταθεί από τους διεθνείς τοκογλύφους.
Το πολιτικό προσωπικό που υπηρέτησε με αζημίωτο ζήλο την μεταπολιτευτική χρεωκοπία είναι ακριβώς το ίδιο, που αφού μεγάθυμα αμνήστευσε τον εαυτό του, υπόσχεται ότι θα βοηθήσει να ανακάμψουμε. Το πρόβλημα όμως της χώρας δεν είναι οικονομικό.
Οικονομικό έλλειμμα βεβαίως και υπάρχει. Όμως το έλλειμμα της χώρας μας είναι πρωτίστως πολιτικό. Και είναι ένδειξη ανευθυνότητας η μετάθεση των ευθυνών στους ξένους και τις αγορές τους. Είναι μάλιστα πολιτική ανανδρία όλοι εκείνοι που συμπεριφέρθηκαν ως γκρουπιέρηδες στο καζίνο της ελληνικής παραοικονομίας να ξιφουλκούν όψιμα εναντίον της.
Αλλά και η από μέρους μας ανοχή σε τέτοιες συμπεριφορές είναι ευτέλεια. Διότι η συγκάλυψη, η ατιμωρησία και ο στρουθοκαμηλισμός είναι φερσίματα μιας υπανάπτυκτης και αλλοτριωμένης ακοινωνησίας που αρμόζει σε υπηκόους και όχι σε πολίτες. Μια κοινωνία που έχει στοιχειώδη πολιτική αγωγή δεν ανέχεται ως τιμητές της τούς αυτουργούς της χρεωκοπίας της. Μια κοινωνία με στοιχειώδη πολιτική αξιοπρέπεια δεν ανέχεται η επαιτεία να συνιστά τον κεντρικό πολιτικό της στόχο. Δεν ανέχεται να μιλούν για αξιοκρατία οι προαγωγοί της πιο χυδαίας πελατειακής εκδούλευσης -από όποια Κορώνη κι αν αυτοί κατάγονται. Γιατί, επιτέλους, αυτοί που γέμισαν το δημόσιο με τους παρατρεχάμενούς τους δεν είναι αυτοί που θα το υπηρετήσουν.
Αντί όμως