Χειμώνας μπαίνει ως το μυαλό

γράφει ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΝΤΟΥΛΑΣ

Τσουρούτικοι οι εορτασμοί για την φετινή επέτειο της απελευθέρωσης των Ιωαννίνων. Λίγο η φτώχεια μας η οικονομική και πολύ η ανημπόρια μας να γιορτάσουμε, πέρασε η επέτειος σχεδόν ατουφέκιστη. Άλλωστε πώς να γιορτάσεις την Ελευθερία, όταν διαπραγματεύεσαι την αμαχητί παράδοσή σου; Ίσως όμως και να ήταν καλύτερα έτσι. Αφού μας λείπουν οι πανηγυριστές, τι να τους κάνουμε τους δεκάρικους των πανηγυρτζήδων;
Ας σωπάσουμε λοιπόν, μήπως κι ετούτη την φορά ακούσουμε εκείνη την φωνή πατρίδας, βγαλμένη από τα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά, από ανθρώπους δηλαδή των οποίων ο πατριωτισμός δεν ήταν ποτέ τζαμπατζίδικος. Μπορεί και να μας βολεύει που το λησμονούμε αλλά «είμαστε από καλή γενιά».
Στην Ήπειρο δεν έλειψαν ποτέ τα κλάματα αλλά πάντοτε, νομίζουμε, περίσσευε η αντρειοσύνη, που πολεμούσε για την επιούσια ελευθερία χτίζοντας σχολειά, άλλοτε με το περίσσευμα και συχνότερα με το υστέρημα την ξενιτεμένων της. Αυτός ήταν ο πανάρχαιος δρόμος μας. Έλληνες μες στα σκοτεινά μας τον δείχνουν: EΛEYΘEPIA.
Κι ο νους μας πάει στους παραθεωρημένου Χρήστο Χρηστοβασίλη και Κώστα Κρυστάλλη. Στους ανθρώπους δηλαδή που δεν έκαναν κανένα σκόντο σ’ ό,τι τους κληροδοτήθηκε, τιμώντας όσο λίγοι όχι μόνο την λογοτεχνία μας αλλά και την μικρή και μεγάλη πατρίδα μας με την ολόκαρδη συμμετοχή τους στους αγώνες της. Και με αυτούς καθηκόντως ξεκινούμε και μαζί τους θα συνεχίσουμε –όσο αντέξουμε– μαθητεύοντας στα εργόχειρά τους.
Μαθητεύουμε λοιπόν στα εργόχειρα του Σουλιώτη ευπατρίδη Χρήστου Χρηστοβασίλη, που σε κάθε ευκαιρία, από σχολιαρόπαιδο ακόμη, παράταγε τα χαρτιά του (και την βολή του) για να πολεμήσει για την Ελευθερία μας αλλά του άλλου αρχοντόπουλου, του παλικαρόπουλου από το Συρράκο, του μικρού μας πρωτοξάδελφου, του συμμαθητή της Ζωσιμαίας, του ορφανεμένου και κυνηγημένου Κώστα Κρυστάλλη. Του σταυραετού που πάγωσε στην ερημιά της Αθήνας.
Μνημονεύουμε Χρήστο Χρηστοβασίλη και Κώστα Κρυστάλλη –την ευχή τους να έχουμε στις μετρημένες μας ζωές. Κι όταν θέλουμε, όχι να καυχηθούμε αλλά να παρηγορηθούμε, ας λέμε «τέτοιους βγάζει ο τόπος μας κι ο τρόπος μας». Τέτοια είναι η γενιά μας και τέτοια είναι η σειρά μας. Κι έγνοια μας μοναχή ας είναι πώς να μην την πολυλερώσουμε με την αφροντισιά μας.
Και τ’ άλλα, αυτά που σήμερα μας σκοτίζουν τόσο, θα φωτιστούν τότε, δείχνοντάς μας την διαφορά μεταξύ της ζωής που ενεχυριάζεται κι αυτής που χαρίζεται.
Έρρωσθε.

Αναδημοσίευση από το τ. 37 του περιοδικού.