επιλεγμένα περιοδικά από 1 ευρώ!

Ειδωλολατρίας καμώματα

του Ιωσήφ Ροηλίδη*

Tι είδους ιδιότυπη ειδωλολατρία είναι αυτή που έχει επικρατήσει στο βασίλειο του… Ελλαδιστάν; Δεν μπορεί να γίνει Ανάσταση στους ελληνικούς ναούς αν δεν ταξιδέψει το άγιο φως «με αεροπλάνα και καράβια, ελικόπτερα και C130» απ’ άκρου σ’ άκρον της χώρας; Κάτι που με πολλή φαντασία καθιερώθηκε πριν από μερικά χρόνια –το επέβαλε ουσιαστικά κάποιος καλοθελητής «έχων και κατέχων». Δηλαδή στους αιώνες που προηγήθηκαν της σύγχρονης μεταφοράς του αγίου φωτός, οι πιστοί που έφευγαν από τις εκκλησιές μετά την Ανάσταση δεν έπαιρναν το γνήσιο άγιο φως, αλλά ένα πλαστό (fake επί το ελληνικότερον); Ή όλα τα άλλα εκατομμύρια των πιστών σε όλο τον κόσμο φεύγουν από τις εκκλησιές το βράδυ της Ανάστασης έχοντας μαζί τους φως χαμηλότερης αξίας; Και μόνον οι έλληνες παίρνουν,

Είναι η Ανάσταση καρνάβαλος;

του Θεόδωρου Ε. Παντούλα

Προσπαθώ, μάλλον, να εκβιάσω την προσοχή σας με ένα ερώτημα ρητορικό –ή μήπως όχι και τόσο ρητορικό;

Με τηλεοπτική κατάνυξη καθ’ όλη την Σαρακοστή οι πανέλληνες (πάνελ+Έλληνες) παρακολούθησαν, έμπλεοι κατανύξεως, την αυξομειούμενη τιμή των εγχώριων αμνοεριφίων. Διότι, αν δεν πάρεις αρνί απ’ τον καθημαγμένο τόπο σου, τότε από πού θα πάρεις;

Και φθάνει η μεγάλη εβδομάδα, κατά την οποία και κορυφώνονται τα πάθη του κάθε μικρομεσαίου τηλεθεατή. Η made in Grece παράδοση όμως και πάλι νικά. Ο Έλλην –live your myth- σφίγγει το ζωνάρι και κάνει εκδρομές στα ανά την επικράτεια θέρετρα. Μύκονος, Ύδρα, Αράχωβα. Κι αλλαχού οικονομικότερα ψάλλοντας «ω γλυκύ μου έαρ» και σιχτιρίζοντας το εθνικό δίκτυο.

Όλη την μεγάλη Εβδομάδα

Mε ακρωτηριασμένες ρίζες, ποια επιβίωση;

 

του Χρήστου Γιανναρά

Είναι ρεαλιστικά δυνατό να επιβιώνει φιλοπατρία σήμερα;

H απάντηση κρίνεται από τα μέτρα ρεαλισμού που έχει ο καθένας μας κατακτήσει. Eίναι κατάκτηση ωριμότητας η ελευθερία από ψευδαισθήσεις.

Kάποτε, σε άλλο πολιτισμικό «παράδειγμα» (άλλον «τρόπο» του βίου) η πατρίδα ήταν κάτι απτό, χειροπιαστό: Ένα κομμάτι γης, που το καλλιεργούσε ο άνθρωπος με τον μόχθο και τον ιδρώτα του – χάριζε στη γη την εργώδη φροντίδα του και η γη του αντιχάριζε τα μέσα για την επιβίωσή του. Πατρίδα ήταν μια δική του «εστία», σπίτι χτισμένο για τον κάθε ξεχωριστό άνθρωπο και τις ξεχωριστές του ανάγκες. Mια κοινότητα, που μοιραζόταν χαρές και θλίψεις, γιορτές και πένθη, έκανε κοινωνούμενη την καθημερινότητα. Tάφοι προγόνων: συνεχιζόμενη σχέση και αναστροφή με οικείους, γνώριμους, αγαπημένους. «Bωμοί και ιερά», άξονας κοινού «τρόπου» ζωής με εόρτιους κύκλους, συμμετοχική δραματουργία, πανηγύρεις, η εκκλησία σώμα αναφοράς της προσωπικής ευθύνης και της ήρεμης εμπιστοσύνης – καμιά σχέση με ιδεολογήματα.

Σήμερα τίποτε από αυτά δεν λειτουργεί και η επιστροφή στο παρελθόν είναι μόνο φυγή στην ουτοπία, στρουθοκαμηλισμός εμμονής στην ψευδαίσθηση. H επιβίωση ή και η ευζωία εξασφαλίζεται με άλλου είδους μόχθο, δίχως την αμεσότητα της χειρωνακτικής σχέσης με τη γη. H «εστία» νοικιάζεται, είναι δια-μέρισμα, μεράδι ενοίκησης στον αέρα, φτιαγμένο για οποιονδήποτε, για ενοίκους περαστικούς – προσφέρεται να εξυπηρετήσει τη χρεία, όχι να στεγάσει τη ζωή. Kοινότητα πια δεν υπάρχει, η μετοχή στα κοινά είναι άγνωστη εμπειρία, τα «κοινά» μόνο θέαμα τηλεοπτικό και η «μετοχή» μόνο εταιρισμός για επιδίωξη συμφερόντων. Aκόμα και οι τάφοι νοικιάζονται, έγιναν κι αυτοί «διαμερίσματα» για προσωρινούς ενοίκους – τους αντιμάχεται και η μόδα της καύσης των νεκρών: ομολογία πίστης στο α-νόητο της ύπαρξης, στον μηδενισμό της από τον θάνατο. «Bωμοί και ιερά» λογαριάζονται τα τεμένη της «επικρατούσης θρησκείας»: εξυπηρετούν «τας θρησκευτικάς ανάγκας του λαού» όπως το IKA εξυπηρετεί «τας προνοιακάς» και το περίπτερο «τας καπνιστικάς» – σε περιόδους «κρίσης» οργανώνουν και συσσίτια.

H σύγκριση του σήμερα με το παρελθόν δεν θεμελιώνει νοσταλγία, ψάχνει για ρεαλιστικό ορισμό της φιλοπατρίας. Άλλοτε η πατρίδα ήταν

Εχθρός μας ο κακός εαυτός μας

του Θεόδωρου Παντούλα

Δεν χρειάζεται να προηγηθεί του εξανδραποδισμού μας καμιά εμπόλεμη σύρραξη. Η νέα Τάξη, μετά την πολιτιστική και πολιτική μας αυτοπαράδοση, προχωρεί στην ξεκάθαρη υποτέλεια του κράτους μας. Οι στρατοί κατοχής, εδώ και καιρό άλλωστε, έχουν αντικατασταθεί από τους διεθνείς τοκογλύφους.
Το πολιτικό προσωπικό που υπηρέτησε με αζημίωτο ζήλο την μεταπολιτευτική χρεωκοπία είναι ακριβώς το ίδιο, που αφού μεγάθυμα αμνήστευσε τον εαυτό του, υπόσχεται ότι θα βοηθήσει να ανακάμψουμε. Το πρόβλημα όμως της χώρας δεν είναι οικονομικό.
Οικονομικό έλλειμμα βεβαίως και υπάρχει. Όμως το έλλειμμα της χώρας μας είναι πρωτίστως πολιτικό. Και είναι ένδειξη ανευθυνότητας η μετάθεση των ευθυνών στους ξένους και τις αγορές τους. Είναι μάλιστα πολιτική ανανδρία όλοι εκείνοι που συμπεριφέρθηκαν ως γκρουπιέρηδες στο καζίνο της ελληνικής παραοικονομίας να ξιφουλκούν όψιμα εναντίον της.
Αλλά και η από μέρους μας ανοχή σε τέτοιες συμπεριφορές είναι ευτέλεια. Διότι η συγκάλυψη, η ατιμωρησία και ο στρουθοκαμηλισμός είναι φερσίματα μιας υπανάπτυκτης και αλλοτριωμένης ακοινωνησίας που αρμόζει σε υπηκόους και όχι σε πολίτες. Μια κοινωνία που έχει στοιχειώδη πολιτική αγωγή δεν ανέχεται ως τιμητές της τούς αυτουργούς της χρεωκοπίας της. Μια κοινωνία με στοιχειώδη πολιτική αξιοπρέπεια δεν ανέχεται η επαιτεία να συνιστά τον κεντρικό πολιτικό της στόχο. Δεν ανέχεται να μιλούν για αξιοκρατία οι προαγωγοί της πιο χυδαίας πελατειακής εκδούλευσης -από όποια Κορώνη κι αν αυτοί κατάγονται. Γιατί, επιτέλους, αυτοί που γέμισαν το δημόσιο με τους παρατρεχάμενούς τους δεν είναι αυτοί που θα το υπηρετήσουν.
Αντί όμως

Ξεκινάμε 25η Μαρτίου 2013

Ο eviotopos είναι μια νέα σελίδα, η οποία θα θέλαμε να καλύψει ένα υπαρκτό κατά την γνώμη μας κενό στα τοπικά «μέσα» -αυτή τουλάχιστον είναι η πρωταρχική φιλοδοξία μας.

Η ανεξάρτητη πληροφόρηση που επιθυμούμε να προσφέρουμε στους αναγνώστες μας είναι «εναλλακτική» σε σχέση με την κυρίαρχη δημοσιογραφική αντίληψη. Δεν πιστεύουμε ότι η τοπική κοινωνία εξαντλεί την δραστηριότητά της σε χαζοχαρούμενες συναθροίσεις, ανούσια χαμόγελα κι ευτελή καμώματα. Πιστεύουμε ότι, εκτός από