Δυστυχώς επτωχεύσατε!

 

 

Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν. Το μαράζι μου το μεγάλο δεν είναι πως θα ζήσουμε πια πιο φτωχά, ούτε πως πτώχευσε και η εθνική μας ανεξαρτησία, ούτε πως είμαστε πια ένας λαός με πολλαπλούς αφέντες – Τούρκους, Άγγλους, Γερμανούς, Γάλλους, Αμερικανούς και έπεται συνέχεια. Το μεγάλο μου μαράζι είναι πως πτωχεύσαμε ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ, τόσο εδώ όσο και στην επίσημη Ελλάδα. Πρέπει επιτέλους να ομολογήσουμε ότι αυτή η πτωχευμένη Ελλάδα δεν είναι πια Ελλάδα, αλλά Ελάδα με ένα λάμδα, μια ηλίθια αγελάδα που χασκογελάει όταν οι εταίροι της ακρωτηριάζουν τα παιδιά της και το ίδιο της το σώμα. Πρέπει να ομολογήσουμε, επίσης, ότι η Κύπρος άντεξε τα 39 χρόνια κατοχής διότι δεν λύγισε οικονομικά και διατήρησε, κουτσά στραβά, και την ελληνική της παιδεία και τη συλλογική μνήμη της εισβολής και της κατοχής.

 

Η κληρονομιά μιας παλιάς Κύπρου των αγίων και των ηρώων, μιας Κύπρου της Ορθοδοξίας και του ελληνικού τρόπου διαβίωσης, μας έδωσαν αυτή την πνευματική δύναμη για να αντέξουμε, παρά τις πιέσεις του υψηλού βιοτικού επίπεδου και της θεοποίησης του χρήματος. Τώρα το στοίχημα το κέρδισε ο Θεός του χρήματος. Ο δικός μας ταπεινός Θεός ηττήθηκε κατά κράτος. Η πλειοψηφία των Κυπρίων αυτών, των υλικά και πνευματικά πτωχευμένων, κλαίει και οδύρεται για την καταστροφή. Το υπόλοιπο των Ελλήνων της Κύπρου ήδη ψάχνει τρόπους να αντισταθεί στη λαίλαπα και στις ορδές των

Οι δυο Ελλάδες

του Θεόδωρου Ε. Παντούλα

Μεγάλωσα όπως η μισή Ελλάδα στην Αθήνα, την πόλη της δουλοπαροικίας και των πλουτοκρατών –κατά Παπαδιαμάντη. Οι γονείς μου, όπως οι περισσότεροι, εσωτερικοί πρόσφυγες κι αυτοί. Χάρη σε αυτούς αλλά ερήμην τους έμαθα ότι στον τόπο μας υπάρχουν δυο ασύμπτωτες πραγματικότητες. Μικρός απλώς το υποψιαζόμουν. Μεγαλώνοντας όμως σιγουρεύτηκα ότι υπάρχουν δυο. Την μια την γνωρίζουμε όλοι. Είναι αυτή που μας ταλαιπωρεί με την αγοραία χυδαιότητά της καθημερινά. Είναι αυτή μας φορολογεί για υπηρεσίες που δεν μας παρέχει, που μας ταπεινώνει για εκδουλεύσεις που μας επιβάλει. Είναι η ανέστια πραγματικότητα της αρπαχτής και των κολλητών. Της συμπλεγματικής έπαρσης και της ανυποψίαστης αλλοτρίωσης. Της νεοπλουτικής ένδειας και της αμερημνισίας του «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε». Είναι αυτή η κατ’ εξακολούθηση παραχάραξη που ευτελίζει τις ζωές μας.

Και πλάι σε αυτήν την βέβηλη πραγματικότητα υπάρχει και μια άλλη, λιγότερο ορατή αλλά όχι λιγότερο υπαρκτή. Μια δεύτερη πραγματικότητα που λαθροβιώνει στο περιθώριο της πρώτης. Που, άθελά της, ξεδιπλώνει καημό. Είναι η πραγματικότητα της αξιοπρέπειας και του τίμιου μόχθου. Είναι η πραγματικότητα που βαρυγκωμά τις καθημερινές αλλά θυμιατίζει τα Σαββατόβραδα. Που έχει μιαν ανεξαγόραστη περηφάνια και μια αδιαπραγμάτευτη αξιοπρέπεια. Είναι η πραγματικότητα που επέλεξε να μην συμμετάσχει στο φαγοπότι της μεταπολεμικής «ανάπτυξης». Που δεν έδωσε αντιπαροχή τα γονικά της. Που δεν πετά το ψωμί της και δεν ψωμίζεται καταπίνοντας καλπιές. Είναι η πραγματικότητα που συστέλεται δίχως να δειλιάζει, που δεν μαγαρίστηκε από την καταναλωτική ένδεια, που με ανιδιοτέλεια λιγόλογη συλλαβίζει την εμπιστοσύνη της στην έντιμο πενία της. Είναι η πραγματικότητα που τρώει σε τραπεζομάντηλο και τις Κυριακές γιορτάζει. Είναι η πραγματικότητα που προκοπή θεωρεί την αφειδώλευτη καλοσύνη κι όχι την σπάταλη ευμάρεια. Αυτή η πραγματικότητα που αναρωτάται «τι ψυχή θα παραδώσει», που δεν έχει εξορίσει το ιερό από την ζωή της. Που δεν θεωρεί την ζωή συναλλαγή και τις σχέσεις αλισβερίσι. Είναι η πραγματικότητα που μπορεί ακόμη να πιάνεται σε κύκλιους χορούς. Η πραγματικότητα της ανυστερόβουλης αλληλεγγύης και της συνεσταλμένης γενναιοδωρίας. Αυτή λοιπόν η πραγματικότητα βρίσκεται, εδώ και καιρό, εν διωγμό. Διώκεται από την άλλη πραγματικότητα, αυτήν της τζιπούρας και των ενδιάμεσων, της δανεικής αυτάρκειας και της αυτάρεσκης ευζωίας, της εγωιστικής ατομικότητας και της κάλπικης ευτυχίας. Η δεύτερη πραγματικότητα δέχεται επίθεση από την πρώτη. Δεν είναι κακομοιριά η διάκριση. Ούτε συναισθηματισμός. Οφειλή είναι. Υπάρχουν δυο Ελλάδες. Την πρώτη την σιχτιρίζουμε καθημερινά. Την δεύτερη καθημερινά την νοσταλγούμε. Αλλά αυτό όμως δεν φτάνει. Χρειάζεται κάποτε να εμπιστευθούμε την φανέρωσή της και να ψηλαφήσουμε την δικαιοσύνη της. Το μπορούμε άραγε;

Επιστροφή στην Εύβοια που παράγει

Η μονοκαλλιέργεια του τουρισμού είναι από μόνη της ανεπαρκής για την στήριξη της εθνικής οικονομίας. Ειδικά όταν η ποιότητα του «προϊόντος» που ξεπουλά η χώρα μας είναι αναντίστοιχη της υψηλής τιμής του.
Εδώ και χρόνια η χώρα μας καταναλώνει τα πάντα, έχοντας υπονομεύσει με ανευθυνότητα τον ίδιο της τον παραγωγικό εαυτό.
Τα εισαγόμενα αγαθά που κατακλύζουν και την ελληνική αγορά, είναι αμφιβόλου ποιότητας κι όχι σπάνια προϊόντα της εργασιακής εκμετάλλευσης ακόμη και ανηλίκων!
Η τωρινή κρίση ίσως να είναι μια καλή ευκαιρία να αναθεωρήσουμε τις καταναλωτικές μας συνήθειες και να κάνουμε τις αγορές μας με περίσκεψη. Να πάψουμε δηλαδή να σπαταλάμε τα χρήματά μας ενισχύοντας τις πολυεθνικές του μεγάλου κεφαλαίου και υπονομεύοντας το εργατικό δυναμικό της πατρίδας μας.
Ειδικά ο αγροδιατροφικός τομέας μπορεί και πρέπει να αποτελέσει το συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας, παράγοντας και διακινώντας μοναδικά προϊόντα υψηλών προδιαγραφών. Σε αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να προσανατολίσουμε τις στοχεύσεις μας και σε αυτήν να επικεντρώσουμε τις δράσεις μας.
Οι απαξιωμένοι τομείς της βιοτεχνίας και της αγροκτηνοτροφικής παραγωγής είναι εκείνοι που επλήγησαν περισσότερο από όλους, εξαιτίας της αλόγιστης πολιτικής μας, της οικονομίας καζίνο δηλαδή που έφερε την χώρα σε κατάσταση πρωτοφανούς εξάρτησης και υποτέλειας.
Αυτοί οι τομείς θα πρέπει να ενισχυθούν από όλους μας, γιατί αυτοί οι τομείς είναι που θα μας επιτρέψουν να έχουμε και πάλι μια γηγενή και υγιή παραγωγική ανάπτυξη. Αυτοί οι τομείς αποτέλεσαν για χρόνια την βάση της εθνικής μας οικονομίας και χάρη σε αυτούς θα κατορθωθεί μια περιφερειακή ανάπτυξη που θα επιτρέψει σε όλους μας να δούμε πραγματικά καλύτερες ημέρες.

Μέχρι τώρα η Εύβοια παραμένει ουραγός σε όλες αυτές τις προσπάθειες, χωρίς όμως να  της λείπουν οι άνθρωποι που θα τις υλοποιήσουν.

Μένει να βρεθεί και η πολιτική βούληση πριν η δράση των πολιτών ξεπεράσει και πάλι την εγκληματική ανεπάρκεια των εκλεγμένων ή διορισμένων ηγεσιών τους…

Από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στον Αλέξη Τσίπρα…

γράφει ο Κώστας Χατζηαντωνίου

«Γύρω από τους δημόσιους άνδρες, είτε με τη θέλησή τους είτε άθελά τους, πλέκεται ένας μύθος που υποκαθιστά την αλήθεια, ή αν θέλετε την αλλοιώνει, και με τον χρόνο αποκρυσταλλώνεται σε ιστορική μορφή».

Η πιο πάνω διαπίστωση που ανήκει σε ένα διακεκριμένο φίλο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, στον Κωνσταντίνο Τσάτσο, έγινε το 1987, όταν άρχισαν να συντάσσονται τα περιβόητα «Αρχεία Καραμανλή» που εκδόθηκαν τελικά με τέτοιο τρόπο ώστε να φιλοτεχνείται η αγιογραφία του ανδρός. Η πρόσφατη πανηγυρική εκδήλωση για τον αρχηγέτη της ελληνικής Δεξιάς ωστόσο, στην οποία συνέπραξε ο φιλόδοξος νεαρός ηγέτης του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, φανερώνει όχι μόνο την πρωτοφανή κατάπτωση στην οποία βρίσκεται η ακαδημαϊκή ιστοριογραφική κοινότητα αλλά και το στρατηγικό- ηθικό αδιέξοδο του δημοκρατικού πολιτικού κόσμου της χώρας. Η άκριτη μυθοποίηση του πολιτικού που θεμελίωσε πολλά από τα σημερινά αδιέξοδα, επιβάλλει να θυμηθούμε έστω δι’ ολίγων κάποιες πτυχές της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας μας.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έλαμψε διά της απουσίας του από κάθε πράξη αντίστασης κατά της δικτατορίας Μεταξά, από το έπος του 1940 αλλά και από το έπος της Εθνικής Αντίστασης παρότι το 1941 ήταν 34 ετών και είχε εκλεγεί ήδη δύο φορές βουλευτής Σερρών του Λαϊκού Κόμματος (1935, 1936). Η εκλογή του εκείνη χαρακτηρίστηκε ως η πρώτη πράξη αγνωμοσύνης σε βάρος του έως τότε

Όταν οι υπεύθυνοι γίνονται τιμητές

του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Δεν μπορεί να υπάρξει έξοδος από την κρίση χωρίς την εσωτερική ηθική, κοινωνική, πολιτική συνοχή. Αυτό δεν μπορούν να το δημιουργήσουν τα ένοχα, όχι απλώς υπεύθυνα, καθεστωτικά, κομματικά χωρίς να είναι πολιτικά κόμματα, στρατόπεδα. Όλα δεξιά και αριστερά, χωρίς εξαιρέσεις – αυτό αποδεικνύει η ανάλυση, καλύτερα θα έλεγα η επιστήμη – είναι μέρος του προβλήματος. Δεν είναι η λύση του. Αυτοί το δημιούργησαν και το εντείνουν. Δεν το επιλύουν. Δεν θέλουν και δεν μπορούν λόγω της φύσης τους.
Τα παράξενα φαινόμενα που συμβαίνουν είναι δημιουργήματα τους.
Είναι υπεύθυνοι για αυτά και όχι τιμητές. Η θρασύς έως κωμική παρουσίαση τους στην θέση του τιμητή είναι η συνέχεια της παθολογίας και όχι της εξυγίανσης, της απελευθέρωσης. Αυτή είναι η προσέγγιση που οφείλει να καθορίζει την ιστορική πολιτική στάση των πολιτών απέναντι τους. Ακόμη και στους ανεύθυνους εκφυλιστικού τύπου εκλογικούς κύκλους στους οποίους σύρεται η χώρα από το 2009. Ώστε να απαλλαγούμε από αυτό το ανίκανο «δεξιό – αριστερό», αποκαλούμενο πολιτικό προσωπικό. Τι πολιτικό είχε και έχει; τι πολιτικό αποδεικνύει σήμερα; Αποδείχθηκε το χειρότερο στον κόσμο. Είναι τεταρτοκοσμικού, Βαλκανικού τύπου.
Η αναγεννητική απελευθερωτική έξοδος από τις παρακμιακές μεταπολιτευτικές αριστεροδεξιές ομάδες προϋποθέτει την αποστράτευση, απόλυση και όχι την ανακύκλωση και αναπαραγωγή τους όπως επιδιώκουν εξωθεσμικοί κύκλοι.
Αυτοί που τους συντήρησαν επί δεκαετίες. Επέλεξαν να συντηρήσουν μια δεξιό – αριστερή κακκιστοκρατία και οδήγησαν την χώρα στην πλέον ταπεινωτική της σύγχρονης ιστορίας της κατάσταση. Ονόμασαν κα ονομάζουν, βαπτίζουν διαδοχικά διευθύνουσα πολιτική τάξη της χώρας κωμικού, τυχοδιωκτικού τύπου ομάδες και πρόσωπα. «Αριστεροδεξιές» εναλλασσόμενες περιοδικά Μασκότ της τηλεκρατίας.
Εκτός από την χρεοκοπία άνοιξαν τον δρόμο, κατασκεύασαν την κοινωνική και πολιτική ζούγκλα. Δεκαετίες πριν μίλησα για αυτά.
Αυτό δεν είναι Ελληνική Δημόσια Πολιτική Ζωή. Αυτό έχουμε ανάγκη. Κατανόηση αυτών των Εννοιών. Αυτές δολοφόνησαν και δολοφονούν. Αυτές θα αναγεννήσουμε.

Όλα τα βιβλία του Μιχάλη Χαραλαμπίδη μπορείτε να τα βρείτε στο βιβλιοπωλείο πορθμός (Μ. Κακαρα 12, Χαλκίδα, τηλ.: 22210 62626)

Οι ταλιμπάνοι της Δύσης

του Θεόδωρου Ε. Παντούλα

Συνηθήσαμε το έγκλημα. Έγινε θέαμα οικείο λίγο μετά τις διαφημίσεις. Το παρακολουθούμε τρώγοντας πίτσες. Από παντού ακούμε για σκοτωμούς. Για παιδιά που πεθαίνουν από την δίψα. Για ανθρώπους που ξεφτυλίζονται για λίγη τροφή. Για ανθρώπους που εκριζώνονται από τις εστίες τους αναζητώντας στα ξένα την αξιοπρέπεια που τους στέρησαν.

Την ίδια ώρα η Δύση –η δική μας Δύση, η Δύση στην οποία ανήκουμε–συστέλλεται ως κορασίδα, κάνει την αυτοκριτική της αλλά και πάλι κάτι περισσεύει. Περισσεύει η έπαρση. Η έπαρση που συγκαλύπτεται