Tο Σώμα Φως

 

του Κωνσταντίνου Μπλάθρα

 

Tην Aνάσταση δεν την είδε κανείς, είναι το μόνο γεγονός από τη δράση του Iησού που δεν είχε αυτόπτες και αυτήκοους. Kι όμως ο νεκρός δεν ήταν στον τάφο. Tον δε αναστημένο Xριστό τον είδαν όλοι οι Aπόστολοι, τον βλέπουν όλοι οι χριστιανοί. H Aνάσταση είναι το πιο πανθομολογούμενο γεγονός της ιστορίας: «οι προφήται ως εrδον, οι Aπόστολοι ως εδίδαξαν […] η Oικουμένη ως συμπεφώνηκεν…» (Συνοδικόν της Oρθοδοξίας). Tέτοια είναι η εκκωφαντική λάμψη ενός γεγονότος που έγινε νύχτα, χωρίς μάρτυρες και που μεταδόθηκε αμέσως σ’ όλο τον κόσμο σαν την αστραπή.

 

Δεν υπάρχει τρόπος να περιγράψει κανείς την Aνάσταση, γι’ αυτό και η Eκκλησία τοποθετεί τη μέρα αυτή ένα ευαγγελικό ανάγνωσμα για τον ίδιο τον Xριστό, τον Λόγο του Θεού, ο οποίος σαρκώθηκε για να μας δώσει την χάρη. Γιατί αν δεν γνωρίσει κανείς τον Xριστό δεν μπορεί να δει και την Aνάσταση.

 

Oι τρεις μαθητές,

Χαίρε Κεχαριτωμένη

«σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον και του απ’ αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις…».

 Η  Παναγία είναι το πνευματικό στόλισμα  της ορθοδοξίας. Για μας τους Έλληνες είναι η πονεμένη μητέρα, η παρηγορήτρια κ’ η προστάτρια που μας παραστέκεται σε κάθε περίσταση. Σε κάθε μέρος της Ελλάδας είναι  χτισμένες αμέτρητες εκκλησίες και μοναστήρια, παλάτια αυτηνής της ταπεινής βασίλισσας, κι ένα σωρό ρημοκκλήσια, μέσα στα βουνά, στους κάμπους και στα νησιά, μοσκοβολησμένα από την παρθενική και πνευματική ευωδία της. Μέσα στο καθένα απ’ αυτά βρίσκεται  το παλιό και σεβάσμιο εικόνισμά της με το μελαχρινό και χρυσοκέρινο πρόσωπό της, που το βρέχουνε ολοένα τα δάκρυα του βασανισμένου λαού μας, γιατί δεν έχουμε  άλλη να μας βοηθήσει, παρεκτός από την Παναγία, «άλλην γαρ ουκ έχομεν αμαρτωλοί προς Θεον εν κινδύνοις και θλίψεσιν αεί μεσιτείαν, οι κατακαμπτόμενοι υπό πταισμάτων πολλών». Το κάλλος της Παναγίας δεν είναι κάλλος σαρκικό, αλλά πνευματικό, γιατί εκεί που υπάρχει ο πόνος κι η αγιότητα, υπάρχει μονάχα κάλλος πνευματικό. Το σαρκικό κάλλος φέρνει σαρκική έξαψη, ενώ το πνευματικό κάλλος φέρνει κατάνυξη, σεβασμό κι αγνή αγάπη. Αυτό το κάλλος έχει η Παναγία. Κι αυτό το κάλλος είναι αποτυπωμένο στα ελληνικά εικονίσματά της που τα κάνανε άνθρωποι ευσεβείς όπου νηστεύανε και ψέλνανε και βρισκότανε σε συντριβή καρδίας και σε πνευματική καθαρότητα. Στην όψη της Παναγίας έχει τυπωθεί  αυτό το μυστικό κάλλος που τραβά σαν  μαγνήτης  τις  ευσεβείς  ψυχές  και  τις  ησυχάζει  και  τις  παρηγορά.

Από  το  βιβλίο  του Φώτη  Κόντογλου,  Παναγία   και  Υπεραγία,  εκδόσεις  Αρμός.

Της ζωής τ’ αντίδωρο

του Θεόδωρου Ε. Παντούλα

«Αν μας έλεγε κανένας αυτήνη την λευτεριά οπού θα γευόμαστε, θα περικαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήση εις τους Τούρκους άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή και τιμιότη» έγραφε με ψυχοσωματική αλγηδόνα ο πατριδοφύλακας στρατηγός Μακρυγιάννης κι όσα αναλγητικά κι αν μπουκώσουμε τον περίσσια πονεμένο του λόγο δεν καταπραϋνεται αυτός με κομπογιαννίτικα επιστημονικά γιατροσόφια.

Μας είναι εξαιρετικά στενάχωρο που γινόμαστε δυσάρεστοι θυμίζοντας οικεία κακά αλλά η πραγματικότητα δεν μας αφήνει άλλα περιθώρια. Κι η τότε πραγματικότητα «τίμησε» τις υπηρεσίες των αγωνιστών με διώξεις, με φυλακίσεις και με θανατικές ποινές. Κι η τωρινή πραγματικότητα τους τιμά με εορτασμούς μουδιασμένους και κολοβούς. Κολοβούς γιατί η οικονομική δυσπραγία του κράτους των Αθηνών δεν επιτρέπει πολλά πολλά και μουδιασμένους γιατί η κάποτε γιορτή για την ανολοκλήρωτη παλιγγενεσία των Ελλήνων δεν είναι πια γιορτή αλλά αργία. Άλλωστε η γιορτή προϋποθέτει την μνήμη κι όχι την εθελούσια αμνησία.

Κι όμως